فقر در معنی کلی به معنی ندار بودن است. نداری در هر زمینه‌ای که باشد باعث ضعف انسان است و مردود است. آنچه در دین مورد قبول است قوت و نیرومندی است؛ اما فقر در مال دنیا تا آنجا که باعث رشد معنویت و آخرت انسان شود مردود نیست چرا که کمال معنوی انسان مهمتر از دارایی مادی اوست.
بنابراین در احادیث تا آنجا که فقر باعث ضعف انسان است مردود بیان شده و آنجا که باعث رشد و کمال انسان است مثبت بیان شده است. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «خداوند زیبایی و خودآرایی را دوست دارد و از فقر و تظاهر به فقر بیزار است.»[1]
