صبر عبارت است از آرام بودن در مقابل امری ناخوشایند که به فرد رسیده و بی‌تابی نکردن در آن. امر ناخوشایند را می‌تواند خود انسان خواسته باشد مثل به سختی افتادن برای نیکی به دیگری یا تلاش در جهت رشد و تعالی خود مثل انجام واجبات و ترک گناهان یا می‌تواند ناخواسته باشد مثل ابتلا به مصیبت یا گرفتاری.
فقر در معنی کلی به معنی ندار بودن است. نداری در هر زمینه‌ای که باشد باعث ضعف انسان است و مردود است. آنچه در دین مورد قبول است قوت و نیرومندی است؛ اما فقر در مال دنیا تا آنجا که باعث رشد معنویت و آخرت انسان شود مردود نیست چرا که کمال معنوی انسان مهمتر از دارایی مادی اوست.
بنابراین در احادیث تا آنجا که فقر باعث ضعف انسان است مردود بیان شده و آنجا که باعث رشد و کمال انسان است مثبت بیان شده است. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «خداوند زیبایی و خودآرایی را دوست دارد و از فقر و تظاهر به فقر بیزار است.»[1]
