دست بر گردن هم انداختن یا معانقه
دست بر گردن هم انداختن یا معانقه کردن، رفتاری است که با انجام آن، فرد به طرف مقابل خود ابراز دوستی و محبت می‌کند. دست بر گردن هم انداختن از مهربانی، محبت و مثبت بودن سرچشمه می‌گیرد.
امام صادق (ع) می‌فرمایند: «هرگاه دو مؤمن معانقه کنند غرق رحمت شوند و هرگاه به خاطر خداوند و نه برای غرضی از اغراض دنیوی، یکدیگر را در آغوش کشند، به آنها گفته شود: آمرزیده شدید، عمل را از سر گیرید.»[1] ایشان می‌فرمایند: «سلام کامل برای کسی که در حَضَر (محل و شهر خود) باشد، مصافحه کردن است و سلام کامل برای کسی که از سفر آمده باشد، دست در گردن یکدیگر انداختن است.»[2]
امام باقر (ع) می‌فرمایند: «هر مؤمنی که به زیارت برادرش رود و حق او را بشناسد، در برابر هر گامی که برمی‌دارد خدا یک حسنه به او دهد و یک گناه از او بردارد و یک درجه او را بالا برد و چون درِ خانهاش را بکوبد، در‌های آسمان برایش باز شود (مقدمات آمدن رحمت آماده شود) و چون ملاقات و مصافحه و معانقه کنند، خدا به آنها روی آورد سپس به وجود آنها بر فرشتگان ببالد و فرماید: دو بندهام را بنگرید که برای من یکدیگر را ملاقات کردند و دوستی نمودند، بر من سزاست که پس از این آنها را به آتش عذاب نکنم و چون برگردد به شماره نفس کشیدن و گام‌ها و کلماتش فرشته او را بدرقه کنند و تا فردای آن شب او را از بلای دنیا و آسیب‌های آخرت نگهدارند و اگر در آن بین بمیرد از حساب برکنار باشد و اگر مؤمن زیارت شده هم حق زیارت کننده را چون او بشناسد، مانند پاداش او برایش باشد.»[3]
