برای اینکه انسان، الهی شود باید موانع رشد و کمال خود را از بین ببرد. عیب‌های انسان نقاط ضعف او بوده و همان محدودیت‌ها و قید‌های وجود او هستند. چهارچوب وجود انسان محدودیتهای وجود اوست و انسان فقط در حیطه چهارچوب وجود خود می‌تواند عمل کند؛ در نتیجه انسان به محدودیتهای وجودش منتهی شده و در آنها توقف می‌کند. بنابراین محدودیت‌ها و قید‌های انسان همان نقاط ضعف و حقارت‌های وجود او هستند.[1]
از بین رفتن ظلمت و ناپاکی، از بدن و اعمال شروع شده تا به قلب می‌رسد. پاک شدن اعمال که بخش ظاهر انسان است با ترک گناهان و انجام واجبات اتفاق می‌افتد. یعنی انسان در اولین قدم به سمت پاکی، باید همه گناهان را ترک کرده و همه واجباتی که به عهده اوست انجام دهد. این اعمال باید با قصد و نیت انجام فرمان خدا باشد.
پس از بیداری و توبه، اولین اقدامی که فرد باید انجام دهد آن است که بداند وظیفه او در مقابل خدا چیست. با توجه به اینکه محرمات و گناهان، کار‌هایی هستند که به قدری برای انسان ضرر دارند که خداوند در انجام آنها برای انسان مجازات تعیین کرده و واجبات آنقدر برای انسان مفیدند که در انجام آنها پاداش قرار داده، وظیفه فرد پس از توبه، خودداری از گناهان و انجام واجبات الهی است. بنابراین اولین وظیفه انسان در زندگی معنویِ خود ترک گناهان و انجام واجبات است.
