احترام به دیگران به معنی حرمت نگه داشتن و رعایت حریم دیگران است. لازمه احترام گذاشتن به دیگران شناخت حریم و جایگاه آنهاست. بنابراین احترام به هر فرد با توجه به شرایط و موقعیت او نسبت به فرد دیگر متفاوت است. مثلاً احترام به مادر با احترام به دوست تفاوت دارد چرا که جایگاه مادر با جایگاه دوست برای انسان فرق می‌کند.
روبوسی رفتاری است که با انجام آن، فرد به طرف مقابل ابراز دوستی و محبت می‌کند. روبوسی حالات و شرایط مختلفی دارد که مؤمنین باید در انجام آن دقت داشته باشند. روبوسی مانند دست بر گردن هم انداختن از مهربانی، محبت و مثبت بودن فرد سرچشمه می‌گیرد.
دست بر گردن هم انداختن یا معانقه کردن، رفتاری است که با انجام آن، فرد به طرف مقابل خود ابراز دوستی و محبت می‌کند. دست بر گردن هم انداختن از مهربانی، محبت و مثبت بودن سرچشمه می‌گیرد.
دست دادن یا مصافحه، رفتاری است که با انجام آن انسان به طرف مقابل خود ابراز دوستی و محبت کرده و باعث ایجاد مهر و محبت میان آنها می‌شود. دست دادن از مهربانی، محبت و مثبت بودن فرد سرچشمه می‌گیرد.
برای اینکه نوجوان به درستی تربیت شود باید والدین و مربیان، در برخورد و ارتباط با او موضوعاتی را رعایت کنند که مهمترین آنها موارد زیر هستند. رعایت این موارد برای تربیت صحیح نوجوان کافی است اما چنانچه والدین و مربیان مشکلات خاصی را در نوجوان می‌بینند باید با بررسی بیشتر و مراجعه به کتاب‌های تربیتی و مشاوران مربوطه، به صورت تخصصی‌تر با آنها آشنا شوند و اقدامات خاصتری برای رفع آنها نمایند.
بر اثر تحول بدنی که در نوجوان اتفاق می‌افتد در زمینه‌های مختلف جسمی، جنسی، شرعی، اجتماعی و شخصیتی بالغ می‌شود. بلوغ جسمی با رشد بدنی، بلوغ جنسی با توانایی در تولید مثل و شهوت جنسی، بلوغ شرعی با به تکلیف رسیدن در وظایف دینی، بلوغ اجتماعی با رسیدن به پذیرش وظایف اجتماعی و قانونی و بلوغ شخصیتی یا روانی با درک مفاهیم اخلاقی، عاطفی و شخصیتی به وجود می‌آید.
ارتباط با دیگران به معنی با هم بودن، پیوند داشتن و در کنار هم بودن افراد با یکدیگر است. اصل اساسی در معاشرت، ارتباط افراد با یکدیگر است. چنانچه پیوندی میان افراد نباشد معاشرت هم بین آنها معنی ندارد. بنابراین با هم بودن و پیوند داشتن موضوعی مبنایی در معاشرت و روابط اجتماعی است.
یکی از کسانی که باید حقوق او را رعایت کرد شریک است. امام سجاد (ع) در کلامی جامع و کامل حقوق شریک، خواه شریک مالی یا شریک در هر موضوع دیگری را بیان فرموده‌اند. ایشان می‌فرمایند: «اما حق شریک آن است که در غیابش کفایتش کنی و در حضورش خود را با او مساوی حساب نمایی و هیچ وقت بدون تصمیم او تصمیم نگیری و به نظر خود بدون مشورت با او عمل نکنی. حافظ مالش باشی و از خیانت به او در امور بزرگ و کوچک پرهیز کنی زیرا به ما رسیده است که: دست خداوند با شرکا است تا وقتی که به هم دیگر خیانت نکنند؛ و لا قوه الا بالله.»[1]
قرض دادن و قرض گرفتن یکی از مهمترین فعالیت‌های مالی است که حقوقی را به عهده طرفین می‌آورد. برای دادن قرض ثواب بسیاری بیان شده است و کسی که قرض گرفته وظایفی دارد که باید رعایت کند.
رسول خدا (ص) می‌فرمایند: «کسی که به برادر مسلمان خود قرض بدهد در برابر هر درهمی که قرض داده هم وزن کوه اُحد، (کوه) رضوان و طور سینا، حسنه خواهد داشت و اگر برای باز پس‌گیری آن مدارا کند از پلِ صراط همچون برق جهنده بدون حساب و عذاب خواهد گذشت.»[1]
فقر در معنی کلی به معنی ندار بودن است. نداری در هر زمینه‌ای که باشد باعث ضعف انسان است و مردود است. آنچه در دین مورد قبول است قوت و نیرومندی است؛ اما فقر در مال دنیا تا آنجا که باعث رشد معنویت و آخرت انسان شود مردود نیست چرا که کمال معنوی انسان مهمتر از دارایی مادی اوست.
بنابراین در احادیث تا آنجا که فقر باعث ضعف انسان است مردود بیان شده و آنجا که باعث رشد و کمال انسان است مثبت بیان شده است. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «خداوند زیبایی و خودآرایی را دوست دارد و از فقر و تظاهر به فقر بیزار است.»[1]
منظور از بالادستان تمام کسانی هستند که به نحوی افرادی تحت اداره و سرپرستی آنها قرار می‌گیرند. امام سجاد (ع) می‌فرمایند: «حقوق پیشوایانی (بالادستان) که خداوند بر عهده تو گذاشته است و رعایت آن را واجب نموده است سه قسم است: حق کسی که پیشوای تو در حکومت است و حق کسی که پیشوای تو در علم است و حق کسی که پیشوای تو در مُلک است. هر که تو را از جهتی اداره کند پیشوای تو به حساب می‌آید.»[1]
همه کسانی که در قالب عنوان‌هایی که با عبارت «هم» آغاز می‌شود بیان می‌گردد مانند همراه، همکار، همکلاس و … به نوعی همسایه انسان هستند و آنچه در مورد همسایه گفته شد در مورد همه آنها که به نحوی در مجاورت و همراهی انسان هستند هم می‌باشد.
ولی‌فقیه کسی است که مردم او را برای حکومت بر خود به ولایت بر می‌گزینند. خداوند بر اساس ضرورت حفظ نظام اجتماعی بشر و وجوب هدایت جوامع بشری در عصر غیبت، همان منصب امامت ولایت معصومین (ع) را برای فقهای واجد شرایط قرار داده و آنها را به جانشینی امامان معصوم نصب عام کرده است. حضرت امام در این باره می‌فرمایند: «قیام برای تشکیل حکومت و اساس دولت اسلامی واجب کفایی است. پس اگر یکی از آنان (فقهای واجد شرایط) موفق به تشکیل حکومت شوند دیگران باید از او تبعیت کنند.»[1]
انسان به این دنیا آورده شده تا به رشد و کمال برسد. انسان به رشد و کمال نمی‌رسد مگر اینکه راه رسیدن به رشد و تعالی را بداند. با توجه به اینکه لازمه رسیدن به هدف از آورده شدن انسان به این دنیا آموزش و تعلیم است، موضوع علم و استاد علمی در دین اسلام اهمیت خاصی دارد.
علم در هر زمینه‌ای که باشد برای انسان روشن‌گر است و انسان را نسبت به آن موضوع آگاه و روشن می‌کند. بنابراین علم در هر زمینه‌ای که باشد فضیلت و برتری محسوب می‌شود چرا که کسانی که دانشی دارند به دلیل آگاهی و مسلط بودن بر موضوع مورد علم، به دیگران برتری دارند. این برتری باعث قوی‌تر شدن آنها نسبت به دیگران می‌شود.
